گلرخ: بهتون دلخوشی می دم که پدر بدبخت من که سی ساله برای فرهنگ این کشور کار می کنه برای همه چیزش لنگه...از کاغذ و مرکب تا چاپ و پخش و اجازه تک تک کلمات...اما امثال شما هیچ منعی ندارید. حتی کسی مانعتون نمی شه که بخواین از دخترش به خاطر یکی دیگه التماس کنه. یکی که متاسفانه ـ بهتر یا بدتر ـ از جنس شماس، نه من...این خیلی خیلی گرونه..و شما هم نباید از تلخیش چیزی بفهمین... ولی باشه ـ التماس می کنم ـ به خاطر یکی دیگه نه من....به خاطر فلک زده ای که افتاده ته چاه و من دارم تقلا می کنم بکشمش به سطح خاک...از زیر زیر صفر به صفر. ستم کشی مثل خود من که به جای یکی دیگه داره تحقیر و تنبیه می شه. راضی شدین.
سنگستانی: مثل اینکه بیش تر از این بلد نیستی.
گلرخ: مثلا اشک بریزم؟
سنگستانی: من خیلی وقته که یه گریه درست و حسابی ندیدم.
گلرخ: حالا هم نمی بینی...من گریه هامو قبلا کردم. حالا فقط فریاد برام مونده...بده ش به من!