Not long ago, I caught myself experiencing a most incredible sensation. Leafing through a book on Hitler, I was touched by some of his portraits: they reminded me of my childhood. I grew up during the war; several members of my family perished in Hitler’s concentration camps; but what were their deaths compared with the memories of a lost period in my life, a period that would never return?

This reconciliation with Hitler reveals the profound moral perversity of a world that rests essentially on the nonexistence of return, for in this world everything is pardoned in advance and therefore everything is cynically permitted.

چندی پیش من در وضعی قرار گرفتم که به نظرم باور نکردنی می رسید . کتابی درباره هیتلر را ورق می زدم و در برابر بعضی از عکسهای آن دچار هیجان می شدم ، زیرا این عکسها دوران کودکیم را که زمان جنگ سپری شده بود به خاطرم می اورد. چندین نفر از اعضای خانواده ام جان خود را در اردوگاههای کار اجباری نازی ها از دست داده بودند ، ولی مرگ آنان در رابطه با عکس هیتلر چه مفهومی داشت ؟ عکسی که زمانی تمام شده از زندگیم را به خاطرم می آورد . زمانی که باز نخواهد گشت ؟ این آشتی با هیتلر تباهی عمیق اخلاق را در دنیایی که اساسا بر عدم بازگشت بنا شده است ، آشکار می کند ، زیرا در این دنیا همه چیز از قبل بخشوده شده و همه چیز در آن به طرز وقیحانه ای مجاز است .