سلین: بدم می آد مردای غریب بهم بگن لبخند بزنم تا اینکه زندگی احمقانشون رو براشون یکم دلپذیرتر کنم.
از اینکه سیصد کیلومتر اون ور تر جنگ به راه افتاده متنفرم. مردم دارن می میرن. هیچ کسی هم نمی دونه چی
کار کنه. از اینکه رسانه ها سعی می کنن ذهن ما رو کنترل کنن متنفرم. این یه جور فاشیزم جدیده. و از اینکه
تو یه کشور خارجی هر دفعه که لباس سیاه می پوشم یا عصبانی می شم یا نظرمو دربارة هر چیزی که می دم،
همه می گن "اوه، این خیلی فرانسویه"  از این یکی خیلی متنفرم.
هر دو به این گفته که سلین زود عصبانی می شود می خندد. سلین آرام می شود و از جسی سئوالی می پرسد.
سلین: حالا نوبت منه. خُب، تو به چی می گی مشکل؟
جسی: به تو.
سلین: هان؟
جسی: هیچی، شوخی کردم، هفتة پیش داشتم به یه مشکلی فکر می کردم.
سلین: چه مشکلی؟
جسی: تو به زندگی دوباره اعتقاد داری؟
سلین: گاهی برام جالبه.

هم نداشته باشی، خیلی از آدما تصوری از وجود یه روح تو خودشون دارن، درسته؟ حالا، من فکر می کردم اگه

همه جدا افتاده ایم؟
سلین: پس مشکل اینه؟
جسی: می دونم فکرم یکم از هم پاشیده ست، خود همین دلیل درستی حرفامه.

چون این تیکه فیلم رو خیلی دوست دارم و بسیار درکش می کنم کامل می گذارم!

سلین: آره، ولی وقتی می رم سراغ عشق زود حالم بهم می خوره. فاجعه ست. وقتی تنهام واقعاً احساس
خوشحالی می کنم. تنها بودن بهتر از اینکه آدم کنار معشوقش بشینه و بازم احساس تنهایی بکنه. (عصبانی می
شود) رمانتیک بودن برام آسون نیست. اولش آدم این طوریه، اما بعدش که چند بار به در بسته می خوره، تمام
فکر و خیالاشو رو کنار می ذاره و هر چی وارد زندگیش می شه رو می پذیره. این حتی درست هم نیست
من بلا زیاد سرم نیومده، فقط رابطه های خسته کننده زیاد داشتم. اونا باهام بد برخورد نکردن، همیشه نگرانم
بودن، ولی هیچ هیجان واقعی یا ارتباط درونی ای تو کار نبوده، حداقل از طرف من که این طور بوده.
او گریه می کند.
جسی: متاسفم. یعنی این قدر ناراحتی؟
سلین: نه، موضوع این نیست. تا وقتی کتاب لعنتیتو نخونده بودم حالم خوب بود  اون موقعه همه چیز بهم
ریخت. یادم افتاد چقدر رمانتیک بودم، چقدر به همه چیز امید داشتم و حالا به هر چیزی که ربطی به عشق داره
هیچ باوری ندارم. دیگه احساسی نسبت به مردم ندارم. به نظر می رسه تمام احساسهای عاشقانه ام رو اون شب
جا گذاشتم و دیگه نتونستم تا امروز همچین احساسی به دست بیارم. یه جورایی اون شب هر چی داشتم ازم
گرفت، احساسم رو بهت دادم و تو با خودت بردیش. سرنوشت نذاشت که دوباره ببینمت و همین منو سرد
کرد، احساس می کنم عاشق بودن کار من نیست.
جسی: باورم نمی شه.
سلین: حقیقت و عشق همیشه برام متضاد هم بودن. خنده داره، تمام دوست پسرای سابقم الان ازدواج کردن. با
یکی بیرون می رم، با هم بهم می زنیم، بعد می ره با یکی دیگه ازدواج می کنه. بعدش بهم زنگ می زنن تا ازم
به خاطر اینکه بهشون یاد دادم عشق چیه چطور به زنا احترام بذارن و محبت کنن ازم تشکر می کنن.
جسی: آره، شاید منم یکی از اونا باشم.
سلین: می خوام بکشمشون! چرا ازم نخواستن باهاشون ازدواج کنم؟ من بهشون جواب منفی می دادم، ولی
حداقلش می تونستن بپرسن! همش تقصیر خودمه. هیچ وقت احساس نکردم که طرف مقابلم مرد منه. ولی
معنی مرد من چیه؟! یعنی اینکه عشق بقیة عمر آدم باشه؟ اصل موضوع پوچه. این حرف که می شه با یه انسان
دیگه کامل شد فکر شیطانیه.
جسی: اجازه دارم حرف بزنم؟
سلین: احساس می کنم قلبم خیلی شکسته و بعدش دوباره حالم خوب شده. به خاطر همین حالا دیگه از
همون اولش ماجرا رو جدی نمی گیرم، چون می دونم فایده نداره.
جسی: تو نمی تونی اینکارو بکنی  نمی تونی عمرت رو تلف این بکنی که زجر کشیدن رو به قیمت تنها
بودن بپدرازی.
سلین: اینها فقط حرفه. می دونی چیه؟ باید ازت دور شم. ماشینو نگه دار. می خوام پیاده شم.

من نمی تونم مردم رو بخاطر افکار و عقایدشون مجازات کنم.

من فقط می تونم اون ها رو برایه اعمالشون مجازات کنم!!!

این مردم نیستند که باید از حکومت هاشون بترسند، 
بلکه این حکومت ها هستند که باید از ملتشون وحشت داشته باشند...